Van Brighton naar Invercargill

Goedemorgen op deze vroege morgen! Het is nu 06.30u en we zijn wakker. Niet gek natuurlijk na 11 uur te hebben geslapen. Bij jullie is het nu 20.30u. Ik heb besloten om de verslagen in Word te typen, zodat als we iets tegen komen met gratis WIFI ik het er allemaal tegelijk in kan zetten.

Vandaag gaan we verder naar het zuiden. Het is nog droog dus ik hoop dat het mooi weer blijft. Als we de GPS instellen vraagt deze altijd heel vriendelijk of je de onverharde wegen wilt vermijden. Dit zijn dan zandwegen of wegen met heel veel kiezelstenen. Wij willen dit graag, want je wordt niet altijd vrolijk van die onverharde wegen. Maar helaas is dat niet altijd mogelijk; ook vandaag was dat het geval. Oké, prima. De wegen waar we op rijden, zowel onverhard als onverharde wegen, zijn in de bergen al bijzonder om te rijden. Uiteraard door het geweldige uitzicht, maar ook zeker door de wegen zelf. Een vangrail is hier niet vanzelfsprekend. Dat betekent rustig rijden en in de bochten en op heuvels hopen dat de tegenligger dit ook doet. We zijn soms zo hoog in de bergen dat je last van je oren krijgt.

Ow, ik moet er nog even bij zeggen: het had gevroren! Erg fijn om dan in de bergen te zijn, zonder vangrail of op onverharde wegen.

Goed, dus wij rijden in de bergen als de onverharde weg in de bergen nadert. Er wordt al aangegeven dat het niet begaanbaar is met een vrachtwagen. Hmzz… twijfel, twijfel. “Gaan we dit doen?” Ja, dit gaan we doen. De bergen waren redelijk hoog waardoor je niet zag hoe de weg verder liep en ook hier weer geen vangrails. De eerste paar wegen waren redelijk te doen. Tot dat we bij een helling aankwamen die erg stijl was en de weg daarna weer verder ging op een heuvel die we niet aandurfde. Chips!! Terug dus. Fijn op die weg! Roy reed en ik ben uitgestapt om aanwijzingen te geven. We waren achteraf blij dat we het niet hadden gedaan. Wij dus terug van waar we kwamen. Dan maar omrijden over verharde wegen. Maar zoals ik al eerder zei had het gevroren en was het dus glad. Ook op deze weg liepen we er tegen aan dat de wegen erg stijl waren. Het was zo glad dat toen ik uitstapte om te kijken hoe de weg liep, ik gewoon weggleed. Oké, deze weg dus ook niet. Dan maar weer een andere weg en maar nog meer omrijden. Niet vragen hoe, maar we zijn uiteindelijk veilig uit de bergen gekomen en konden onze weg vervolgen. Wow, dat was even spannend. Ik moet zeggen, Roy heeft dit super gedaan! Terwijl ik af en toe een schietgebedje deed heeft hij ons veilig naar beneden gebracht.

De eerste twee bezienswaardigheden die we tegen kwamen waren Kaka point en Nugget point. Grappig he. Beiden liggen aan de kust en je hebt er een heel mooi uitzicht.

Vervolgens kwamen we langs de weg de Purakaunui watervallen tegen. Ik wist niet dat Nieuw-Zeeland dit soort natuur had. Je had even het gevoel in Azië te zijn. Een meisje dat we daar tegen kwamen vertelde dat ze in het westen heel veel oerwouden hadden. Ben benieuwd!

Ondanks dat ik deze dagen niet rijd heb ik geen rust tijdens het rijden. Je blijft overal mooie dingen zien en overal wil ik een foto van hebben.

In het zuiden heb je The Catlins, een hele mooie streek.

Uiteindelijk waren we aangekomen bij Slope Point. Dit is het meest zuidelijkste punt van Nieuw-Zeeland.

In Invercargill hebben we overnacht.

En ow, we hebben WEER heel de dag droog weer en zon gehad! J